ชายชราหลั่งน้ำตาให้ชีวิตสุดคับแค้น ไม่เคยเข้าถึงสวัสดิการใดๆ

บนเฟซบุ๊กของคุณเมศ ปรเมศร์ มีสมภพ หรือที่หลายๆคนคุ้นเคยในชื่อ เมศ เจ้าชายน้อย ได้เล่าเรื่องราวของคุณตาสมหวัง ชายชราที่หลั่งน้ำตาให้กับชีวิตสุดคับแค้นใจ อยู่อย่างคนที่ไม่เคยเข้าถึงสวัสดิการใดๆ อาศัยอยู่ในตึกร้าง ไม่มีน้ำไม่มีไฟฟ้า ต้องถือกระป๋องน้ำเก่าๆไปขอแบ่งน้ำจากผู้คนในละแวกใกล้เคียง ลุ้นอยู่ทุกวันว่าจะได้กินข้าวหรือไม่ หรือหากวันใดวันนึงถึงเวลาต้องจากลาโลกนี้ไป จะมีใครรู้หรือไม่ แต่วันนี้มีคนมาเยี่ยม รับรู้เรื่องราวของคุณตา ทำเอาซาบซึ้งจนต้องหลั่งน้ำตา
 

โดยคุณเมศโพสต์ไว้ดังนี้ 

"น้ำตา ตาสมหวัง " ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะหลั่งน้ำตา มันอึดอัด คับแค้นใจ น้อยใจ ผมคิดอยู่ว่า ถ้าวันนึงผมตายในตึกร้างที่นี่จะมีใครรู้ไหม

ปลายทางของชีวิตของคุณ คุณคิดว่าชีวิตของคุณจะเป็นยังไง แล้วคุณคิดว่าชีวิตคุณตอนนี้ลำบากไหม ลองหันกลับมามอง 1 ชีวิตนี้ ชีวิตของคุณตา สมหวัง วัย 84 ปีต้องต่อสู้ดิ้นรนมาตั้งแต่เด็ก ต้องอาศัยใบบุญเป็นเด็กวัด เร่ร่อน 
ไปตามที่ต่างๆ ชีวิตวัยอดีตมันช่างแสนสาหัสยิ่งนักจนสุดท้ายตัวเองกลับกลายเป็น คนแก่ไร้ลูก ไร้เมีย มาอาศัยอยู่ในตึกร้างที่ไม่มีน้ำ ไม่มีไฟ ภายในบนถนน นวลจันทร์ กรุงเทพมหารนคร เมืองแห่งความเจริญแห่งนี้

ทุกวันนี้ใช้ชีวิตเหมือนรอความตายแข้งขาที่เคยมีแรงเดิน ก็ถูกรถจักรยานชนนั่งดูเหม่อลอย ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมารอคอยว่าวันนี้จะได้กินข้าวไหม เวลาจะอาบน้ำทีนึง ต้องหิวกระป๋องใบเล็กๆประครองตัวเองด้วยไม้เท้า เดินไปขอน้ำประปาจากคนละแวกตึกร้างพอได้น้ำมาสัก 1 ถัง ก็จะเอาผ้าขาวม้าเก่าๆที่มีชุบน้ำให้เปียก นำมาเช็ดตามลำตัว หวังได้แค่คลายร้อนเท่านั้น 

เวลาจะคอหายกระหายน้ำ ก็หันไปหยิบขันตักน้ำประปาที่ไปขอจากคนละแวกนั้นมาดื่มกินพอกระหาย ชีวิตตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงปัจจุบัน ไม่มีบัตรประชาชน ไม่มีบัญชีธนาคาร ไม่ได้รับเงินผู้สูงอายุ ไม่มีบัตรผู้สูงอายุ ไม่มีสิทธิการรักษา ไม่ได้สวัสดิการภาครัฐ ไม่ได้รับเงินช่วยเหลืออะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว

ชีวิตนี้มีเพียงลมหายใจที่รอวันจะหมดลม เวลานี้มีเพียงคนละแวกใกล้เคียง คอยหยิบยื่นข้าว ช่วยเหลือได้แค่ตามกำลังที่แต่ละคนมีเท่านั้น ระหว่างที่เมศลงพื้นที่ไปเยี่ยมคุณตาสมหวัง ดีใจมาก และได้พูดว่า..." ไม่เคยคิดเลยว่า จะมีคนรู้เรื่องผม ผมดีใจเหลือเกินที่คุณมาเยี่ยม " มันเป็นคำพูดสั้นๆ แต่มันเป็นคำพูดที่เปล่งเสียงออกมาทั้งน้ำตาและคุณตายังพูดอีกว่า.." ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะหลั่งน้ำตา มันอึดอัด คับแค้นใจ น้อยใจ ผมคิดอยู่ว่า สักวันนึงถ้าผมตายในตึกร้างที่นี่จะมีใครรู้ไหม "

เบื้องต้นเมศได้ให้เงินส่วนตัวกับทางคุณตาเอาไว้เพื่อช่วยเหลือเบื้องต้นจำนวนหนึ่ง คุณตาไม่มีบัตรประชาชน จึงไม่สามารถเปิดบัญชีธนาคารได้ หากใครต้องการช่วยเหลือคุณตาสามารถเดินทางไปที่ถนน นวลจันทร์ นำสิ่งของ ข้าวสาร อาหารแห้ง เพื่อช่วยเหลือคุณตาได้ตลอดเวลา..นี่ล่ะครับชีวิตจริงที่เกิดขึ้นในกรุงเทพมหานครเมืองแห่งความเจริญ ต้องขอขอบคุณชาวบ้าน พลเมืองดีในซอยที่ช่วยเหลือคุณตาตามกำลังที่มีและขอขอบคุณพลเมืองดีที่แจ้งเรื่องคุณตาเข้ามาทางกล่องข้อความส่วนตัว

ขอบคุณ Poramet Misomphop