เปิดชีวิต อดีตนางร้าย ปอย ปวีณา อำลาวงการ ผันตัวเป็นพนักงานออฟฟิศ

เรียกว่าคงคุ้นหน้าคุ้นตาเธอเป็นอย่างดี สำหรับ นางร้ายมือตบที่เกรี้ยวกราด นั่นก็คือ ปอย ปวีณา ตันฑ์ศรีสุโรจน์ คนนี้ไม่ได้ เพราะนอกจากที่ฝากความร้ายจนติดตาแล้วความสวยของ ปอย ยังตรึงใจแฟนละครถึงขนาดที่ตั้งฉายาให้ว่า นางร้ายหน้าหวาน  

โดยล่าสุดนั้น ปอย ปวีณา ได้อำลาวงการไปทำธุรกิจอื่นไปเลย ด้วยหน้าที่และภาระที่ต้องรับผิดชอบ โดยสาวปอยนั้น ผันตัวไปเป็นพนักงานออฟฟิศ ไปทำงานประจำเป็นช่วยธุรกิจคุณสามี ในการขายอุปกรณ์ช่าง อุปกรณ์โรงงาน รวมทั้งรับออเดอร์ขนมหวานด้วย

 

"ปอย ปวีณา"พูดถึงงานในวงการบันเทิงว่า จริงแล้วตัวเองนั้นก็คิดถึงงานในวงการเช่นกัน แต่เพราะภาระการทำงาน เลยอาจจะทำให้ไม่มีเวลารับละครเลย แต่ในปี 2564 ก็มีละครเรื่องหนึ่งหลังจากที่ห่างหายไปนานเกือบ 10 ปี ในเรื่อง พระจันทร์ซ่อนดาว รับบท เหมยฮัว ที่รอออกอาศทางช่อง 3  ซึ่งใครที่คิดถึงเธอ ก็สามารถเอาไปกดติดตามเธอในอินสตาแกรม @poy_paweena_tun ได้ และสามารถติดต่อออเดอร์ขนมหวานของเธอได้โดยตรง  

นอกจากนี้เธอยังได้เปิดใจในรายการ ต้มยำอมรินทร์ หลังที่เธอนั้น ห่างหายจากวงการไปนานนับ 10 ปี 

ตอนนี้ทำขนมขาย ?

ปอย ปวีณา : ประเด็นคือ ลูกอยากทำอาหาร เราก็เลยไปซื้อคุกกี้มาทำกัน อย่างตอนแรกที่ทำคือ เราก็แจกไปเรื่อย ๆ เพราะเราชอบทำให้คนอื่นทาน แต่คุณแฟนเขาก็มาทักเราว่าลองทำขายไหม ส่วนคุณแม่ก็มาสนับสนุนบอกว่าทำเลย ๆ ลองเปิด  พรีออร์เดอร์ประมาณ 2 ชั่วโมง มา 60 ถุงเลยค่ะ แต่เราเปิดเป็นรอบ ๆ นะคะ ที่เราทำคือทำเป็นความสุข

10 ปีแล้วที่ห่างหายจากวงการบันเทิงไปเลย เพราะว่าแต่งงานแล้วก็ย้ายไปอยู่กับสามีที่โคราช ไม่คิดจะกลับมาแล้วเหรอ ?

ปอย ปวีณา : คิดค่ะ แต่เพราะว่าระยะทางที่เราอยู่ไกลเราเลยมีข้อจำกัดคือ เราจะสามารถรับงานที่เป็นพิธีกรได้ หรือ ทำงานอะไรที่เป็นเวลาสั้น ๆ พอได้ค่ะ

 
แล้วทำไมตอนนั้นทิ้งโอกาสในวงการบันเทิงไปเลย แล้วไปแต่งงาน ?

ปอย ปวีณา : เพราะมีสามีดีกว่าไหมคะ

ตอนนั้นอยู่คือ โพลีพลัส บทบาทที่ได้รับเลยคือ นางร้าย ?

ปอย ปวีณา : ใช่ค่ะ หลังจากนั้นมาก็อิสระค่ะ ส่วนที่เราอยู่ในวงการมาที่โพลีพลัสน่าจะประมาณ 10 กว่าปีค่ะ เพราะอย่างที่เราอยู่ โพลีพลัส เราก็จะถ่ายทีละเรื่อง ๆ เลยไม่ค่อยได้เห็นเราเยอะมาก ตอนนั้นที่เราอยู่ในวงการเล่นน่าจะประมาณ 20 เรื่องได้นะคะ
 
วันที่ปอยมีความรักเข้ามาในชีวิตรู้ไหมว่าที่สุดแล้วเราเลือกทางนี้คือ เราต้องไปอยู่ที่โคราชแน่ ๆ ?

ปอย ปวีณา : รู้ค่ะ และเราก็ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งช่วงแรก ๆ คือเราก็กลับมากรุงเทพฯ เดือนละ 2 ครั้งค่ะ แต่พอมีลูกคือจบเลยไม่ได้เข้ามาเลยค่ะ เพราะว่าเราอยากอยู่กับลูกด้วย ส่วนงานของงานของสามีคือ ขายอุปกรณ์ช่าง อุปกรณ์โรงงานค่ะ ส่วนปอยก็มีหน้าที่คือช่วยเหลือเขาทำงานทุกอย่างเลยค่ะ คอยตรวจงานลูกน้องดูความเรียบร้อย ซึ่งเราก็เข้าออฟฟิศเหมือนเราทำงานเลย

เคยรู้สึกไหมจากเดิมที่เราแบบทำอะไรที่อิสระมาโดยตลอด แล้วเราต้องมาเปลี่ยนมาทำงานประจำ ?

ปอย ปวีณา : มันมีหลายอย่างมากที่เราต้องปรับเปลี่ยนคือ อย่างเราต้องเข้าไปอยู่ในครอบครัวคนจีน ถึงแม้เราจะมาจากครอบครัวคนจีนก็เถอะแต่ไม่ได้ครอบครัวใหญ่เท่ากับของสามี เพราะบ้านเขาเป็นครอบครัวที่ใหญ่มาก ๆ และเราต้องมาทำงานประจำถ้าพูดถึงเงินเดือนมันก็ต่างจากที่เราเคยได้รับมาก แต่เราก็ไม่ได้ลังเลนะคะเพราะสุดท้ายเราก็เหลือครอบครัว เพราะคนเราถ้าไม่งอมืองอเท้ามันก็จะมีอะไรอื่น ๆ เข้ามาให้เราทำเรื่อย ๆ นะคะ ปอยเชื่อว่าแบบนั้น
 
แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องถามเลยว่าในจอเล่นได้ร้ายมาก แล้วชีวิตจริงร้ายเหมือนในละครไหม ?

ปอย ปวีณา : ไม่ร้ายเลยค่ะ ชีวิตนี้ไม่เคยตบกับใครเลย แต่ขึ้นเสียงมีบ้างกับสามี กรี๊ดมีบ้างแต่กับสามีเหมือนกัน แต่การที่เราไปทะเลาะกับคนอื่นคือไม่มีเลยไม่เคยว่าใครไม่กล้าว่าใครไม่ใช่เพราะอะไรคือ กลัวเขา เดี๋ยวเขาตอบกลับมาเราสู้เขาไม่ได้ (หัวเราะ)

อีกสิ่งหนึ่งในตัวของปอย คือที่เรามองเห็นเขาเป็นคนที่สดใสร่าเริงมากเลยนะ ดูมีพลังสว่างมากแต่มีครั้งหนึ่งที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ยืนที่หน้าผาจะกระโดดลงไปฆ่าตัวตายเลย ?

ปอย ปวีณา : ใช่ ๆ ค่ะ ที่เราเป็นคือเป็นตอนท้องน้องโมนาค่ะ เกิดจากว่าเพราะว่า ปอยแพ้ท้องหนักมากคือ แพ้จนเข้าห้องคลอดเลย 9 เดือนครบเลย ซึ่งช่วงที่เราท้องเราทานอะไรไม่ได้เลยเราทานอะไรไปก็อาเจียนออกมาหมดจนไม่มีอะไรจะอาเจียนเลย และอาหารที่เราทานได้คือข้าวกับแกงจืดเป็นอาหารจานหลักเลยตลอด 9 เดือน ทานอะไรก็ไม่อร่อย แต่ที่เรามาทานได้ตอนที่เรา 9 เดือนแล้วคือ ลาบก้อย แซลมอนดิบ แต่อะไรที่เป็นปรุง ๆ คือ ทานไม่ได้เลยค่ะ พอทานเข้าไปก็คือ อาเจียนออกหมดเลย แล้วปกติคือปอยไม่ชอบทานของหวาน แล้วพอมีน้องคือทานแต่ของหวานเลยบวมมาก
 
แต่ที่เราเป็นโรคซึมเศร้า คือมาจากการที่เราอาเจียนหนักมาก ซึ่งเวลาเดียวที่เราไม่อาเจียนเลยคือ ตอนที่เราหลับ เราเลยพยายามที่จะนอนหลับเพราะเวลาที่เราตื่นเราก็จะอาเจียน แต่กลับกลายเป็นว่าเรานอนเยอะไปมันกลับนอนไม่หลับถึง 7 วันเลย และทำให้เรากลัวมากคือนั่งรถจากบ้านเพื่อที่จะไปเที่ยวห้างประมาณแค่กิโลสองกิโล แบบนี้ก็คือเราก็ไปไม่ได้นะคะ เพราะว่าเรารู้สึกกลัวไปหมด (ซึ่งเราก็ไม่รู้ด้วยค่ะว่ามันเกิดจากอะไรความกลัวอันนั้น) แต่ปอยมานั่งคิดว่าตอนนั้นเราน่าจะเกิดความกังวลขั้นสุดกับการที่เราจะอาเจียนเพราะพอเราไปไหน เดินลงรถแค่สองสามก้าวเราก็ต้องไปห้องน้ำเพื่ออาเจียนแล้วค่ะ คงเกิดจากความที่เรากังวล
 
เราเป็นแบบนี้จนประมาณ 4 เดือน เราก็ไปหาคุณหมอ ขอให้คุณหมอเอาน้องออกให้หน่อยไม่ไหวแล้ว คือไม่ไหวจริง ๆ หมอก็อึ้ง แต่เราไม่ได้ไม่รักน้องนะคะ เพราะเราเคยตั้งท้องลูกคนแรกแล้วก็แท้งไป ซึ่งตอนนั้นก็หนักแต่พอเขาแท้งอาการเราก็หาย ซึ่งพอคนที่สองที่เราแพ้หนัก ๆ เราก็คิดว่าถ้าเอาออกไปก็คงหายคิดแค่นั้นเพราะมันหนักมากจริง ซึ่งที่เราบอกว่าจะกระโดดหน้าผาคือบ้านเราอยู่ชั้น 5 เราจะกระโดดลงมาจากตรงนั้นแหละค่ะ แต่สิ่งที่ทำให้เราหยุดคิดที่จะไม่คิดฆ่าตัวตายเพราะว่าเรากลัวว่าเรากระโดดลงไปแล้วเราจะไม่ตาย แล้วก็คิดถึงคุณแม่ค่ะ เพราะว่าเราเป็นลูกคนเดียวถ้าเราไม่อยู่แล้วใครจะดูแลท่าน ซึ่งสติของเราก็เลยกลับมาในการที่เราคิดที่จะทำไม่ดีในตอนนั้นด้วยค่ะ แล้วเราก็เลยตั้งสติตั้งใจ
 
ปอยปิดท้ายว่า พอหลังจากที่คลอดน้องเรียบร้อย ปอยคือโชคดีมากคุณแม่พาไปหาคุณหมอ แล้วคุณแม่คือมาช่วยเลี้ยงลูกให้เป็นเดือน ๆ เลย คุณแม่ให้เรานอนเลย และคอยปั๊มนมเพื่อให้ลูกอย่างเดียวเลย ซึ่งพอเราคลอดปุ๊บ ทุกอย่างที่เราเป็นคือหายหมด สามารถทานได้ทุกสิ่ง และสิ่งหนึ่งคือลูกสาวที่เกิดมาเขาเลี้ยงง่ายมากด้วยค่ะ เรารู้สึกว่าเรามีเขาแล้วเรามีความสุข เลยกลายเป็นว่าตอนนี้กำลังจะมาทำน้องคนที่สองอยู่