ทราย เจริญปุระ นางเอกคู่ขวัญ โพสต์ถึง เมฆ วินัย ย้อนเล่าวันแรกที่ได้เจอกัน

จากข่าวเศร้าเมื่อกลางดึกของคืนวันที่ 20 มีนาคม 2567 ที่ผ่านมา เอ๋ อรชัญญาช์ ภรรยาเมฆ วินัย ไกรบุตร ได้โพสต์แจ้งข่าวเศร้า เมฆ วินัยเสียชีวิตแล้ว ในวัย 54 ปี ด้วยสาเหตุจากภาวะความดันตกและติดเชื้อในกระแสเลือด ที่โรงพยาบาลสายไหม กรุงเทพมหานคร ปิดตำนานอดีตพระเอกร้อยล้าน  หลังจากต่อสู้อาการป่วยด้วยโรคตุ่มน้ำพอง มากว่า 5 ปี 

 

ล่าสุด ทราย เจริญปุระ นางเอกคู่ขวัญ โพสต์ถึง เมฆ วินัย ย้อนเล่าวันแรกที่ได้เจอกัน โดยระบุว่า 

เราทำงานกับพี่เมฆบ่อยมาก น่าจะเป็นนักแสดงชายที่ได้ร่วมงานกันบ่อยที่สุด ทั้งอตีตา รอยไถ เสือสั่งฟ้า

แต่เรื่องแรกก็คือนางนาก

ยังจำวันที่เด๋อๆด๋าๆไปนั่งรอแคสบทที่ออฟฟิศพี่อุ๋ยแล้วเจอพี่เมฆที่มาแคสเหมือนกัน ได้อวยพรกันให้ต่างคนต่างโชคดี ขอให้ได้งานนี้กันนะ ในช่วงเวลานั้น ถ้าได้เล่นนางนากก็จะเป็นจุดสำคัญที่ทำให้เราทั้งสองคนได้มีผลงานที่แปลกออกไป เราเองไม่เคยเล่นหนังเลย ทำงานมาได้3-4ปี จะเป็นเด็กสาวน่ารักก็ไม่ได้ จะไปต่อทางไหนก็ยังมองไม่เห็นทาง พี่เมฆเองยังพูดขำๆว่าจะออกจากวงการแล้วเนี่ย ไม่มีใครเรียกแล้ว

จริงๆตอนแรกบทอ้ายมากจะหลุดจากพี่เมฆไปเป็นนักแสดงท่านอื่นแล้ว ขนาดไปเทสฟิล์มกันแล้วเรียบร้อยกับอีกคน แต่สุดท้ายพี่อุ๋ยก็ตัดสินใจให้เป็นพี่เมฆ ทำงานกันไป ปลอบใจกันเองไป ว่านึกไม่ออกเลยนะ ว่าใครจะมาดูหนังที่คนตัวดำๆ ผมสั้นๆ นุ่งห่มสีมอๆเล่นกันอยู่แทบจะสองคนทั้งเรื่อง แต่ถ้าจะมีคนมาดู จะบังเอิญซื้อตั๋วหรือได้แจกฟรีมา ก็อย่าให้เขาด่าได้ ว่าพระนางมันเล่นแสนจะห่วยแตก เราก็เต็มที่กันเนอะ

พี่เมฆเป็นคนเต็มที่จริงๆ ไม่เกี่ยงงาน ตั้งแต่ตอนนางนากแล้ว และแกบอกว่าทุกเรื่องหลังจากนางนากคือของขวัญสำหรับแก สำหรับคนที่คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เล่นอะไรในวงการแล้ว จะเรื่องอะไรเข้ามาแกสู้หมด

เต็มที่แล้วจริงๆนะพี่นะ

ขอบคุณมากๆและดีใจอย่างยิ่งที่เราได้ร่วมงานกัน

 

นอกจากนี้ทราย เจริญปุระ ยังเข้ามาคอมเมนต์ใต้โพสต์ดังกล่าวเพิ่มเติมอีกว่า 

 เติมนิดนึงนะคะ เล็กน้อยเกี่ยวกับฉากในรูปนี้

เป็นตอนอ้ายมากเพิ่งกลับมาถึงบ้าน แล้วอีนากโกนหนวดให้

มีดโกนในฉากคือมีดโกนโบราณที่พี่เอกพี่แอร์เอาไปลับมาให้ใหม่แบบเงาวิ้ง คมกริบ เพราะกล้องจะเห็นด้วยว่ามันใหม่ มันเงา เพื่อให้รู้ว่าบ้านยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ข้าวของยังใช้ได้ปกติ

เรานั่งด้านหลังพี่เมฆแบบในรูป แล้วต้องโกนเคราแกช่วงคาง นี่ก็แบบ พี่อุ๋ย หนูทำไม่ได้ มีดโกนโบราณใช้ยาก นี่ไม่เคยโกนหนวดให้ใครไม่ว่าจะด้วยมีดแบบไหนทั้งนั้น แล้วนี่มองก็ไม่เห็น ก้มดูก็ไม่ได้ บังทางกล้อง

พี่เมฆบอกไม่เป็นไรทราย โกนเลย ทำเลย เอาแบบที่พี่อุ๋ยชอบ เอาแบบน้ากล้วย(ตากล้อง)เห็นหน้าเราด้วยกัน

นี่แทบกลั้นหายใจ บทเบิดแทบหลุดลอยจากหัว ได้ยินเสียงมีดขูดกับตอเคราแล้วใจไม่ดี คือถ้าพี่เมฆหรือเราเผลอจาม หรือขยับ หรือเอียงตัวผิดองศานี่เลือดแน่ๆ

ซึ่งกว่าจะเสร็จแกก็เลือดซิบจริงๆ แต่ไม่บ่นเลย ไม่พูดซักคำ

น่าแปลกที่ภาพที่เราจำพี่เมฆได้กลับไม่ใช่ในบท

แต่เป็นวันที่แม่เรากำลังขับรถพาไปกองนางนาก แล้วเจอรถสปอร์ตเล็กๆคันนึงขับอยู่ข้างหน้า มุ่งไปทางเดียวกัน แม่บอกเนี่ย ตาเมฆเขาชมวิว

เราซึ่งตอนนั้นไม่ได้ขับรถเองก็ถามแม่ว่าจริงเหรอ จำได้เลยเหรอ แม่บอกใช่ เขาขับเปิดกระจกกินลมนี่แหละ เดี๋ยวแม่จะแซงนะ

ถนนเล็กๆที่สิงห์บุรีแบบนั้น แม่บีบแตรปิ๊นแล้วแซงขึ้นไป กดกระจกเรียกเมฆ! แม่แซงละนะ พี่เมฆก็หัวเราะแล้วโบกมือให้นำไปก่อนเลย

จำรอยยิ้มแกวันนั้นได้จริงๆ

 

ขอบคุณ Inthira Charoenpura